SAHTE PEYGAMBERLER NÜBÜVVETE YELTENEN SAHTEKARLAR
Sevbân'ın naklettiğine göre,
Resûlullah (sav) şöyle buyurmuştur:
“…Şüphesiz ümmetim içinde otuz yalancı çıkacak, her biri de kendinin peygamber olduğunu iddia edecektir. Oysa ben, peygamberlerin sonuncusuyum. Benden sonra
hiçbir peygamber yoktur.”
(T2219 Tirmizî, Fiten, 43)
***
İbn Abbâs anlatıyor: “Resûlullah'ın (sav) (Müseylime'ye) söylediği, 'Sen kesinlikle rüyamda bana gösterilen kişisin. ' sözü hakkında soru sordum. Bunun
üzerine Ebû Hüreyre bana, Resûlullah'ın (sav) şöyle buyurduğunu nakletti: 'Uyurken rüyamda iki elimde iki altın bilezik gördüm. Bu iki bileziğin durumu beni
kaygılandırdı. Sonra rüyamda bunlara üflemem işaret edildi, ben de üfledim ve hemen elimden uçup gittiler. Ben bu iki bileziği benden sonra ortaya çıkacak iki yalancı
ile yorumladım: Bunlardan biri(Esved)el-Ansî, diğeri de Müseylime'dir.' ”
(B4374 Buhârî, Meğâzî, 71)
***
İbn Abbâs'ın naklettiğine göre, (Müseylimetü'l-kezzâb, Hz. Peygamber'i (sav) Medine'de beraberinde bir heyetle ziyaret ederek, “Şayet kendinden sonra beni
halef tayin edersen dinini kabul edeceğim.” dediği zaman) Hz. Peygamber, arkadaşlarının arasında bulunan Müseylime'nin tam karşısında durmuş ve
(elindeki hurma dalını göstererek) şöyle buyurmuştur: “Elimde bulunan şu dal parçasını istesen onu dahi sana vermem. Sen de Allah'ın senin hakkındaki hüküm ve
takdirini geçemezsin. (Dine) sırtını dönecek olursan Allah seni muhakkak helâk eder.”
(B7461 Buhârî, Tevhîd, 29)
***
Ebû Hüreyre'den (ra) nakledildiğine göre, Resûlullah (sav) şöyle buyurmuştur: “Benim ve benden önceki peygamberlerin durumu, bir ev inşa eden kimseye
benzer. O kimse evi güzelce yapıp mükemmel hâle getirmiş fakat bir köşede sadece bir tuğla yeri boş kalmıştır. İnsanlar bu evi dolaşırlar, ona hayran olurlar ve şöyle
derler: 'Keşke şu tuğla da yerine konulmuş olsaydı.'” Resûlullah sözlerine şöyle devam etmiştir: “İşte ben o tuğlayım. Ben peygamberlerin sonuncusuyum.”
(B3535 Buhârî, Menâkıb, 18)
************************
Hicretin onuncu yılında Medine, Arap yarımadasının dört bir yanından gelerek İslâm'a giren kabileler ve heyetlerle dolup taştı. Yemen'den Bahreyn'e 1
birçok bölgeden İslâm'a yeni girmiş kabileler, bağlılıklarını bildirmek üzere temsilcilerini Medine'ye gönderdiler. Hz. Peygamber'in Veda Haccı'na
hazırlandığı bu günlerde, artık Arap yarımadasının hemen hemen her tarafında, Medine'ye bağlı birçok kabile bulunmaktaydı. Hatta Yahudi ve Hıristiyanlar
yanında, Mecûsîlik ve Sâbiîlik gibi diğer bazı din mensupları da cizye vererek Müslümanların himayesine girmişti. 2
Hz. Peygamber'in Medine'de yaşaması, yapılan savaşlarda elde edilen ganimetler, zekât ve cizye gelirleri sayesinde Medine, artık dinî, siyasî ve askerî
bakımdan bir güç merkezi hâline gelmişti. Yarımada'nın dört bir yanına Medine'den yöneticiler gönderiliyor; memurlar ve elçiler problemlerini çözmek için
Medine'ye başvuruyorlardı. Arap yarımadasının büyük bir kısmının ekonomik ve siyasî bakımdan Hz. Peygamber'e bağlanmış olması, doğal olarak bazı
kabile ileri gelenlerinin haset ve kıskançlığına yol açtı.
Veda Haccı'ndan yorgun dönen Hz. Peygamber, Muharrem ve Safer aylarını sakin bir şekilde geçirdikten sonra ölümüne sebep olan hastalığa yakalandı. Hz.
Peygamber'in hastalandığı haberi çok kısa sürede Arap Yarımadası'nın dört bir tarafına yayıldı. Hıristiyanlar ve Yahudiler, bu durumu fırsat bilerek İslâm'ı
yeni kabul etmiş kabileleri dinden dönmeye teşvik ettiler. Bu durum, bazı kabile liderlerinin siyasî emellerini gün yüzüne çıkardı. Bu emellerini daha önce
Medine'ye gönderdikleri zekât ve cizye gelirlerini göndermeyerek açıkça ortaya koydular. Bunu, hem kendilerini Medine'nin nüfuzundan kurtarabilmek
hem de kendi şahsî veya kabile menfaatlerini koruyabilmek için yaptılar. Bu liderlerden bazıları, başarıya ulaşabilmenin tek yolunun, peygamberliğin
nüfuzundan yararlanmaktan geçtiğinin farkındaydılar. Bunun için Hz. Peygamber'e duyulan ilgiden hareketle peygamberliğe özendiler ve kendilerinin
peygamber olduğunu iddia etmeye kalkıştılar.
Esved el-Ansî ve Müseylimetü'l-kezzâb, Resûl-i Ekrem'in peygamberlik iddiasıyla ortaya çıkacaklarına dair önceden bilgi verdiği kimselerdi. Nitekim İbn
Abbâs, Ebû Hüreyre'ye, Resûlullah'ın Müseylime'ye söylediği, “Sen kesinlikle rüyamda bana gösterilen kişisin.” sözünün mahiyetini sormuş, bunun üzerine
Ebû Hüreyre, Peygamber Efendimizden şu rivayeti nakletmiştir: “Uyurken rüyamda iki elimde iki altın bilezik gördüm. Bu iki bileziğin durumu beni kaygılandırdı.
Sonra rüyamda bunlara üflemem işaret edildi, ben de üfledim ve hemen elimden uçup gittiler. Ben bu iki bileziği benden sonra ortaya çıkacak iki yalancı ile
yorumladım: Bunlardan biri(Esved)el-Ansî, diğeri de Müseylime'dir. ” 3
İslâm tarihinde peygamberlik iddiasıyla ilk ortaya çıkan kişi Esved el-Ansî'dir. 4 Asıl adı Abhele b. Kays olan Esved el-Ansî, “peçeli, sarıklı, eşek sahibi” gibi
anlamlara gelen “zülhimâr” lakabıyla anılırdı. 5 Câhiliye devri Araplarında yaygın olan kâhinliği de kullanan Esved, heybetli fiziği ve etkili konuşmasıyla
insanları büyüleme yeteneğine sahipti. Kendine kurnaz bir şekilde “Yemen'in rahmânı” adını veren Esved, 6 Hz. Peygamber'in Medine'de hastalandığı haberi
kendine ulaşır ulaşmaz, hicretin onuncu yılında Yemen'de peygamberlik iddiasıyla ortaya çıktı. 7 Esved, önce kendi kabilesi “Ans” ve “Mezhiç”in desteğini
alarak Yemen'i hâkimiyeti altına almaya teşebbüs etti. 8 Necrân bölgesinden topladığı kuvvetlerle San'â üzerine yürüyerek şehri teslim aldı. 9 Ardından
Sâsânî Devleti'nin Yemen valisi iken Müslüman olunca San'â'ya Hz. Peygamber tarafından vali tayin edilen Şehr b. Bâzân'ı şehit ederek hanımı Âzâd'ı
kendisine nikâhladı. 10 Esved, bir taraftan Yemen'deki idarecilerle mücadele ederken, diğer yandan bölgedeki kabileler arası iç çekişmeleri ve Araplarla
İranlı askerlerin Yemenli kadınlarla evlenmesi neticesinde ortaya çıkan ve “Ebnâ” diye nitelenen 11 halkın nüfuz çatışmasını ustaca kullandı. Esved,
peygamberlik iddiasıyla ortaya çıktıktan kısa bir zaman sonra Yemen'e hâkim oldu. Hz. Peygamber, Cerîr b. Abdullah'ı İslâm'ı kabul etmeye çağırması için
Esved'e göndermişse de o, bu çağrıyı kabul etmedi. 12 Esved'in Yemen'i hâkimiyeti altına almasıyla birlikte, Müslüman idarecilerin bir kısmı Medine'ye
çekilirken, bir kısmı da onun hâkimiyeti dışında kalan yerlere dağıldılar. Hz. Peygamber, bölgede kalan valilerine ve eşrafa, her ne şekilde olursa olsun,
Esved'in ortadan kaldırılmasını emreden mektuplar gönderdi. 13 Valiler, yerli halkı Esved'e karşı işbirliğine çağırdı. Nihayet Esved, zorla nikâhladığı karısı
Âzâd'ın da yardımıyla, bölgenin ileri gelenlerinin düzenlediği bir suikast sonucu öldürüldü. 14 Esved'i öldüren, eşinin amcaoğlu 15 Feyrûz ed-
Deylemî'dir. 16
İslâm tarihinde peygamberlik iddiasıyla ortaya çıkan ikinci kişi, Esed kabilesinden Tuleyha b. Huveylid'dir. Asıl adı Talha olan bu kişinin de aralarında
bulunduğu bir heyet, hicretin dokuzuncu yılında Medine'ye gelerek,
“Ey Allah'ın Elçisi! Biz Esedoğulları'nın temsilcileriyiz. Allah'ın bir olduğuna ve senin O'nun Resûlü olduğuna tanıklık etmek üzere sana geldik.” diyerek
İslâm'a girer. 17 Ancak Hz. Peygamber'in Veda Haccı'ndan sonra uzun süren hastalığı, Tuleyha'yı, iman kalbine iyice yerleşmediği için bu durumu
değerlendirme fırsatçılığına sevk eder. Esved el-Ansî gibi o da kâhinliğini kullanarak peygamberlik iddiasıyla ortaya çıkar. 18 Birçok Yahudi kendisine
yardımcı olur, kısa zamanda taraftarı çoğalır ve Semîra adı verilen yerde karargâhını kurar. Ardından yeğeni Habbâl'i bir anlaşma yapmak üzere Hz.
Peygamber'e gönderme cesaretini bile gösterir. Habbâl, Hz. Peygamber'e gelerek amcası Tuleyha'ya Zünnûn adlı bir meleğin vahiy getirdiğini iddia eder. 19
Habbâl memleketine dönünce Hz. Peygamber, hemen Dırâr b. Ezver'i Esed kabilesine vali tayin eder ve dinden dönen herkese karşı gerekli tedbirleri
almasını ister. 20 Dırâr'ın çabalarıyla Tuleyha zayıf duruma düşmüş olsa da o günlerde Resûl-i Ekrem'in vefat haberinin duyulmuş olması, Tuleyha'nın işine
yarar.
Bu aşamadan sonra Tuleyha, Hz. Peygamber'in bıraktığı boşluğu doldurmaya heveslenerek kendisine vahiy geldiğini iddia eder ve bazı kafiyeli sözler
uydurarak bunları vahiy meleğinin getirdiğinden söz etmeye başlar. İnsanlara namazda secde etmeyi bırakmalarını da emreder. 21 Ardından daha önce
Müslüman olan Uyeyne b. Hısn, Tuleyha taraftarlarının arttığını görünce, Gatafânlıların başına geçerek Tuleyha'ya yardım edeceğini ilân eder. Sahte
peygamber Tuleyha'nın taraftarlarının artmasından da güç kazanan bazı Arap kabileleri, Hz. Peygamber'in vefatının ardından, Medine'ye heyetler
göndererek Hz. Ebû Bekir'e namaz emrini yerine getireceklerini fakat zekât vermeyeceklerini bildirirler. 22
Sahte peygamberlerle savaşma konusunda sahâbe arasında herhangi bir görüş ayrılığı bulunmazken zekât vermek istemeyenlerle mücadele konusunda
farklı görüşler ortaya çıkmıştır. Hz. Ömer, “Lâ ilâhe illâllâh” diyenlerle savaşmanın doğru olup olmayacağını sorgularken, sahâbenin bir kısmı da o yıl zekât
toplanmamasını teklif eder. 23 Hangi sebeple olursa olsun isyan edenlerle mücadelede kararlı olan Hz. Ebû Bekir, namazla zekâtı birbirinden ayırt etmenin
doğru olmayacağını ve zekât vermekten kaçınanlarla savaşacağını hadis kaynaklarımıza giren şu meşhur sözüyle ifade eder: “Allah'a yemin ederim ki
namazla zekâtı birbirinden ayıranlarla kesin olarak savaşacağım. Çünkü zekât malın hakkıdır. Allah'a yemin ederim ki Allah'ın Resûlü'ne vermiş oldukları
(devenin ayaklarını bağladıkları)
ipi dahi bana vermezlerse bundan dolayı onlarla savaşacağım.” 24 Hz. Ebû Bekir'in bu sözü, öncelikle onun Peygamber Efendimizden sonra kendi
egemenliğinin tanınmasını istediği anlamına gelmektedir. Ayrıca Hz. Ebû Bekir'in bu tavrı, hem dinden dönme hareketlerinin önlenmesi açısından hem de
sahte peygamberlerin taraftarlarının artmasından hareketle yeni Müslüman olmuş bazı Arap kabilelerin isyana kalkışmasının önüne geçilmesi bakımından
önem arz etmektedir.
Çevredeki birçok ayrılıkçı unsuru, menfaat peşinde koşan kabileleri harekete geçiren Tuleyha isyanı, artık Medine'yi tehdit etmeye başlamıştı. Bunun
üzerine Hz. Ebû Bekir, Tuleyha üzerine gönderilen birliğin başına Hâlid b. Velîd'i tayin etti. Tuleyha ile Hâlid b. Velîd arasında çetin bir savaş oldu. Sonuçta
Tuleyha'nın en güvendiği komutanı Uyeyne b. Hısn, en zor anında yedi yüz atlısı ile birlikte kendisini yalnız bırakarak savaştan çekildi. 25 Tuleyha da
kaçmak zorunda kaldı. Kaynakların verdiği bilgilere göre Tuleyha, daha sonra Hz. Ömer'e biat etti. Kâdisiye ve Nihâvend savaşlarında İslâm ordusu içinde
yer aldı. 26
Kaynaklarda verilen bilgiye göre İslâm tarihinde peygamberlik iddiasıyla ortaya çıkan bir diğer kişi de Temîm kabilesinden Secâh bnt. Hâris isimli bir
kadındı. O da diğerleri gibi kâhindi. 27 Tağlib kabilesine mensup olan bu kadın, aslında kendi kabilesi içinde Hıristiyan olarak büyümüştü. 28 Hicretin
dokuzuncu yılında Temîm kabilesinden bir grup, Hz. Peygamber'e gelerek Müslüman olmuştu. 29 Fakat Resûlullah'ın ölüm haberi kendilerine ulaşınca,
kabilenin bir kısmı İslâm'a bağlı kalsa da diğer bir kısmı dinden döndü. 30 Tam bu ortamda Secâh, peygamberliğini ilân ederek Hz. Ebû Bekir'e savaş
açtı. 31
Secâh, Hz. Ebû Bekir'e savaş açmadan önce çevresindeki verimli toprakları ele geçirmek istedi ve bu amaçla Yemâme'ye yöneldi. Bu arada Yemâme reisi
Müseylime'nin de peygamberliğini ilân ettiğini duymuştu. Müslümanlardan önce onu ortadan kaldırmayı ve Yemâme'ye hâkim olmayı amaçladı ve
askerlerine orayı yakıp yıkmalarını emretti. 32 Bu durumdan anında haberi olan Müseylime ise Secâh'ı barış yoluyla Yemâme'den uzaklaştırmanın yollarını
aradı. Daha önce de Peygamber Efendimize teklif ettiği gibi hem peygamberlik makamını hem de Yemâme topraklarını paylaşma önerisinde bulunarak, “Bu
toprakların yarısı bizimdir. Eğer âdil davransaydı diğer yarısı da Kureyş kabilesinin (Hz. Peygamber'in) olacaktı. Allah, Kureyş'in kabul etmediği bu diğer
yarıyı sana verdi.” dedi. 33
Müseylime, siyasî bir yöntem izleyerek Secâh'a kendisiyle evlenmesini de teklif etti. Secâh, bu teklifi kabul etti ve orada üç gün kaldıktan sonra
memleketine döndü. 34 Yine kaynakların verdiği bilgiye göre, Secâh daha sonra peygamberlik davasından vazgeçmiş, samimi bir Müslüman olmuş, vefat
ettiğinde cenaze namazını sahâbeden Basra valisi olan Semüre b. Cündeb kıldırmıştır. 35
Peygamberlik iddiasıyla ortaya çıkan sahte peygamberlerden bir diğeri de Müseylimetü'l-kezzâb'dır. Hicaz bölgesinin doğusunda yer alan Yemâme'nin
verimli toprakları Hanîfe kabilesinin elindeydi ve hicretin sekizinci yılından itibaren bu kabilenin reisliği “Yemâme rahmânı” adıyla bilinen Müseylime'nin
eline geçmişti. 36
Müseylime, aynı kabileden Sümâme b. Üsâl ile rekabet hâlindeydi. Bu zât, Mekke'nin fethinden önce Müslüman olmuştu. 37 Hanîfe kabilesinden
Müslüman olanlar da onun etrafında toplanmaya başladığı için günden güne gücü artıyordu. Bu durumu kendisi açısından tehlikeli gören Müseylime,
liderliğini koruyabilmek için Resûl-i Ekrem ile görüşmek üzere Medine'ye gitti. 38 İbn Abbâs'ın anlattığına göre, Müseylimetü'l-kezzâb, Hz. Peygamber'i
Medine'de beraberinde bir heyetle ziyaret ederek, “Şayet kendinden sonra beni halef tayin edersen dinini kabul edeceğim.” dediği zaman Hz. Peygamber,
arkadaşlarının arasında bulunan Müseylime'nin tam karşısında durmuş ve elindeki hurma dalını göstererek, “Elimde bulunan şu dal parçasını istesen onu dahi
sana vermem. Sen de Allah'ın senin hakkındaki hüküm ve takdirini geçemezsin. (Dine) sırtını dönecek olursan Allah seni muhakkak helâk eder.” buyurmuştu. 39
Bazı kaynakların verdiği bilgiye göre, Hanîfe kabilesi mensupları Hz. Peygamber'in huzurundayken Müseylime, kabileye ait at ve develerin başında kaldı. 40
Bazı kaynaklara göre ise Müseylime hicretin onuncu yılında Hz. Peygamber'e, içinde, “Ben peygamberlik konusunda sana ortaklık teklif ediyorum. Bu
toprakların yarısı bize, diğer yarısı Kureyş'e ait olsun.” bilgisi bulunan bir mektup gönderdi. 41 Hz. Peygamber'in bu mektuba cevabı, “...Yalan ve Allah'a
iftira dolu mektubun bana ulaştı. Yeryüzü Allah'ındır. O, kullarından dilediğini ona vâris kılar. Akıbet Allah'tan korkanlarındır. Selâm doğru yolu bulanlara olsun.” 42
şeklinde oldu.
Medine'ye yaptığı ziyaret ve mektuplaşmadan istediği sonucu elde edemeyen Müseylime, peygamberliğini ilân etti. O, bir kısım kafiyeli sözler söyleyerek bu
sözlerin kendisine vahyedilen âyetler olduğunu iddia ediyordu.
Namazı gerekli görmüyor, zina ve içkiyi helâl kabul ediyordu. Bununla beraber Peygamber Efendimizin peygamber olduğuna da şahitlik ettiğini
söylüyordu. 43 Resûl-i Ekrem'in vefatından sonra halife seçilen Hz. Ebû Bekir, Müseylime fitnesini bastırmak için birlikler gönderdi. Fakat bu birlikler,
Müseylime güçleri karşısında yenildiler. Bunun üzerine Hz. Ebû Bekir, Hâlid b. Velîd komutasında yeni bir ordu gönderdi. İki ordu Akrabâ' adı verilen
yerde karşı karşıya geldi. Çok kalabalık olan Müseylime ordusu, muhacir ve ensardan oluşan İslâm ordusu karşısında çok güçlü bir direniş gösterdi. Hatta
Hâlid b. Velîd'in eşi Ümmü Temîm ölüm tehlikesi atlattı. 44 Kanlı çarpışmalardan sonra Müseylime'nin Vahşî b. Harb'in mızrağı 45 veya ensardan bir kişinin
kılıç darbesi ile öldürüldüğü zikredilir. 46 Vahşî'nin, “Müseylime'yi hangimizin öldürdüğünü Rabbin bilir. Eğer onu ben öldürmüşsem insanların en
hayırlısını (Hz. Hamza'yı) ve en şerlisini ben öldürmüş oldum.” sözü, 47 onun, Müseylime'yi kendisinin öldürdüğünden emin olmadığını gösterir. Yemâme
Savaşı'nda Müslümanların altı yüz kadar şehit, Müseylime ordusunun ise on bine yakın kayıp verdiği nakledilmektedir. 48
Bütün sahte peygamberlerin nübüvvet iddiaları gibi başarıları da sahte ve geçici idi. Çünkü bu kişilerin etkinliği, İslâm'ın henüz gönüllere iyice yerleşmediği
yerlerde, ortam ve şartları istismar ederek “kabile rekabeti, maddî menfaat, kâhinlik” gibi son derece etkili silahları ustaca kullanma kurnazlığından başka
bir şey değildi. Özellikle kabile rekabeti, Araplarda bazen dinî inançlardan da üstün yer tutabiliyordu. Kureyş'ten çıkan bir peygambere tâbi olmaktansa,
kendi kabileleri arasından çıkıp peygamberlik iddia eden birinin göstereceği yolda yürümeyi daha uygun görüyorlardı. Hâlid b. Velîd, Yemâme Savaşı'nda
esir düşen bazı kişilere niçin Müseylime'ye tâbi olduklarını sorduğunda onların, “Sizden bir peygamber vardı, bizden de bir peygamber olsun diye
düşündük.” 49 şeklindeki cevabı, bu hususta yeterli fikir vermektedir. Talha en-Nemrî'nin, Müseylimetü'l-kezzâb'a bir kısım sorular sorup onun gerçek bir
peygamber olmadığını anladıktan sonra söylediği, “Senin bir yalancı olduğuna şehâdet ederim; Muhammed ise doğruyu söylüyor. Fakat bizim için
Rebîaoğulları'ndan bir yalancı, Mudar'ın doğruyu söyleyen peygamberinden daha sevimlidir.” sözü, 50 onların kabile rekabet ve taassubunun derecesini
göstermesi bakımından iyi bir örnektir.
Tuleyha, kendi kuvvetlerinin Hâlid b. Velîd komutasındaki ordu karşısında zor duruma düştüğünü görüp, feryat ederek, “Yazık size, sizi
mağlup eden güç nedir?” diye sorunca adamlarından birinin cevabı şöyle olmuştur: “Bizden komutanından önce ölmeyi isteyen hiç kimse yok. Oysa şu
anda biz, hepsi komutanından önce ölmeye can atan bir toplulukla savaşıyoruz.” 51 Sahte peygamberlerin ne uğruna mücadele verdiklerini gösteren bu
cevap, onların hem bireysel güç ve otoritelerini güçlendirmek hem de kabile asabiyetini tatmin etmek için çabaladıklarını göstermektedir. Sahte
peygamberlerin peygamberlik iddialarının insanlığa bıraktığı miras, sadece ölüm, zulüm ve gözyaşı oldu. Kendileri de bu kötü akıbetten kurtulamadılar.
Allah, onları uydurdukları şeylerle baş başa bıraktı. Kur'an bu durumu ne güzel ifade eder: “Allah'a karşı yalan uyduran veya kendine bir şey
vahyedilmemişken, 'Bana vahyolundu.' ya da 'Allah'ın indirdiğinin benzerini ben de indireceğim.' diyenden daha zalim kimse var mıdır?” 52
Aslında sahte peygamberlerden hiçbiri, Allah'ı, Resûl-i Ekrem'i ve İslâm'ı tanımadığını söylemedi. Tam aksine, her biri onun eşsiz gücünü kendi menfaati
için kullanmayı amaçladı. Bir anlamda her biri, şeytanın iğvasıyla İslâm'ın hükümlerinde bir tür eksiltme ve artırma çabası sergiledi. Peygamber
Efendimizin hayatta olduğu dönemde başlayan sahte peygamberlik iddiaları günümüze kadar uzanan süreçte ve gelecekte de her zaman görülebilir. Bu
bağlamda Resûlullah'ın hizmetkârı ve Suffe Ashâbı'ndan olan Sevbân'ın bildirdiğine göre, Hz. Peygamber, “Şüphesiz ümmetim içinde otuz yalancı çıkacak, her
biri de kendinin peygamber olduğunu iddia edecektir.” buyurmuştur. Resûl-i Ekrem, bu ifadesiyle, söz konusu iddia sahiplerinin çoğalacağına işaret etmektedir.
Bu hadisin sonunda, “Oysa ben, peygamberlerin sonuncusuyum. Benden sonra hiçbir peygamber yoktur.” 53 şeklinde yer alan nebevî uyarı son derece önemlidir.
Bu uyarı, günümüzde ve gelecekte bu anlamda ortaya çıkan veya çıkabilecek olan bütün iddiaları boşa çıkarmakta ve bu tür çıkışların her zaman
başarısızlığa mahkûm olacağını bildirmektedir. Nitekim Kur'an, Hz. Peygamber'in peygamberlerin sonuncusu olduğunu, 54 dinin tamamlandığını, insanlık
için din olarak sadece İslâm'ın kabul edileceğini, 55 İslâm'dan başka din arayanların âhirette hüsrana uğrayacaklarını ve isteklerinin asla dikkate
alınmayacağını, 56 Kur'an'ın tahrife uğramaktan korunacağını 57 ve Hz. Peygamber'in bütün âlemlere peygamber olarak gönderildiğini 58 bildirmek
suretiyle, bu konuda son sözü söylemiştir.
Kendisinin son peygamber olduğunu mütevazı bir şekilde dile getiren Hz. Peygamber'in şu benzetmesi hakikati en güzel şekilde özetlemektedir:
“Benim ve benden önceki peygamberlerin durumu, bir ev inşa eden kimseye benzer. O kimse evi güzelce yapıp mükemmel hâle getirmiş fakat bir köşede sadece bir tuğla
yeri boş kalmıştır. İnsanlar bu evi dolaşırlar, ona hayran olurlar ve şöyle derler: 'Keşke şu tuğla da yerine konulmuş olsaydı.'” Resûlullah sözlerine şöyle devam etmiştir:
“İşte ben o tuğlayım. Ben peygamberlerin sonuncusuyum.” 59
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder