HZ. ADEM VE HZ. NUH İNSANLIĞIN İKİ ATASI

HZ. ADEM VE HZ. NUH İNSANLIĞIN İKİ ATASI

Ebû Hüreyre'nin naklettiğine göre,
Resûlullah (sav) şöyle buyurmuştur:
“…Âdem reddetti, zürriyeti de reddetti; Âdem unuttu, zürriyeti de unuttu; Âdem hata etti, zürriyeti de hata etti.”
(T3076 Tirmizî, Tefsîru'l-Kur'ân, 7)

***

Ebû Hüreyre'den (ra) nakledildiğine göre, Resûlullah (sav) şöyle buyurmuştur: “...İnsanlar Âdem'in çocuklarıdır, Âdem ise topraktandır.”
(T3956 Tirmizî, Menâkıb, 74)

***

Ebû Hüreyre'den (ra) nakledildiğine göre, Hz. Peygamber (sav) şöyle buyurmuştur: “...Cennete her giren, Âdem'in suretinde olacaktır...”
(B3326 Buhârî, Enbiyâ, 1)

***

Abdullah b. Amr anlatıyor: “Hz. Peygamber'e (sav) bir bedevî geldi. (Ashâbdan birisinin insanlar arasındaki asalet farkını gözetmediğinden şikâyet
ediyordu)… Bunun üzerine (adamı azarlayan) Resûlullah (sav) döndü, oturdu ve şöyle buyurdu: “Vefat vakti geldiğinde Allah'ın peygamberi Nuh (as) iki oğlunu
çağırdı ve dedi ki: 'Size kısaca şu vasiyeti yapıyorum. Size iki şeyi emrediyorum ve iki şeyi yasaklıyorum: Allah'a ortak koşmayı ve kibirlenmeyi yasaklıyorum. 'Lâ ilâhe
illâllâh' demeyi emrediyorum. Çünkü gökler, yer ve bu ikisi arasında bulunanlar bir kefeye, lâ ilâhe illâllâh diğer kefeye konsa onlardan ağır gelir. Gökler ve yer bir
halka olsalar da lâ ilâhe illâllâh onların üzerlerine konsa, onları çatlatır ya da kırar. Size 'sübhânallâhi ve bihamdihî' demeyi de emrediyorum. Çünkü bu her şeyin
duasıdır ve her şey bununla rızıklandırılır.' ”
(HM7101 İbn Hanbel, II, 225)

***************************

Peygamber Efendimiz, Hz. Âdem ile Hz. Musa arasında geçen bir konuşmayı bizlere şöyle aktarır:

“Ey Rabbim! Bana, bizleri ve kendisini cennetten çıkaran Âdem'i göster.”dedi Musa. Allah Teâlâ da bu duasını kabul ederek ona Âdem'i gösterdiğinde ikisi arasında şu

konuşma yaşandı:

“Sen babamız Âdem misin?”

“Evet.”

“Allah'ın ruhundan üflediği, bütün isimleri öğrettiği, meleklere emredip de onların secde ettikleri sen misin?”

“Evet.”

“Bizi ve kendini cennetten çıkarmaya seni sevk eden nedir?”

“Sen kimsin?”

“Ben Musa'yım.”

“Allah'ın araya yaratılmışlardan bir elçi koymaksızın, perde arkasından konuştuğu, İsrâiloğulları'nın peygamberi sen misin?”

“Evet.”

“Ben daha yaratılmadan önce Allah'ın Kitabı'nda bunu(n takdir edilmiş olduğuna dair bilgi) bulmadın mı?”

“Evet (buldum).”

“O hâlde, öncesinde Allah'ın takdirinin olduğu bir konuda beni neden kınıyorsun?” 1

Bu konuşma, her ne kadar keyfiyeti ve zamanı bilinmese de Hz. Âdem yaratılmadan evvel Allah Teâlâ tarafından onun başına geleceklerin önceden

yazıldığını anlatır bizlere. İlâhî takdir sonrasında, ezelî ilmin bir nişanesi olarak kayda geçirilenler, bir bir vuku bulmaya başlar. Önce yeryüzü, gökyüzü ve

bu ikisi arasındakiler yaratılır, tam altı günde. 2 Sonra Cenâb-ı Hak, yeryüzüne bir halife yaratmayı murad ettiğini bildirir meleklere. Onlar, “Biz hamdin ile

seni tesbih ve takdis ederken, orada bozgunculuk çıkaracak ve kan dökecek birini mi yaratacaksın?” diyerek şaşkınlıklarını ifade ederler. Allah Teâlâ da onlara,

“Şüphesiz ben, sizin bilmediklerinizi bilirim!” 3 buyurarak âdemoğlunun yaratılmasında bazı hikmetler olduğunu ima eder.

Peygamber Efendimizin bildirdiğine göre Allah Teâlâ, Hz. Âdem'i, cuma günü, 4 cennette 5 yaratmaya başladı. Allah Teâlâ, Hz. Âdem'in

bedenini yarattığında onu bir süre kendi hâline bıraktı. Şeytan, Hz. Âdem'in bir karnı olduğunu görünce, iştah sahibi olduğunu yani nefsine hâkim

olamayacak şekilde yaratıldığını anladı 6 ve “Ben onu yenebilirim.” dedi. 7 Böylece kıskançlığın ve kibrin tetiklediği isyanın ilk tohumları atılmış oldu.

Belirlenen süre dolduğunda Allah Teâlâ, meleklere, “Ben, kupkuru bir çamurdan, şekillendirilmiş balçıktan bir insan yaratacağım. Ona şekil verip ruhumdan

üflediğim zaman siz hemen secdeye kapanın.” buyurdu. 8 Bütün melekler, hemen Rablerine itaat ederek topluca secdeye kapandılar. 9 Ancak cinlerden olan

şeytan 10 bu emre itaat etmedi. 11 Kibirlendi ve inkâr edenlerden oldu. 12 Allah Teâlâ, “Ey İblis! Benim bizzat yarattığıma secde etmene engel olan nedir?” diye

sorduğunda, şeytan, “Ben ondan daha hayırlıyım, beni ateşten, onu ise çamurdan yarattın.” 13 “Kuru bir çamurdan, şekillendirilmiş balçıktan yarattığın bir beşere

secde edecek değilim.” diyerek Cenâb-ı Hakk'a karşı geldi. 14 Kibrinin 15 yol açtığı bu isyanı dolayısıyla da huzûr-ı ilâhîden kovuldu. 16 Hz. Âdem yüzünden

huzurdan kovulan ve bunu hazmedemeyen şeytan, Rabbine dönerek, “O hâlde bana onların tekrar diriltilecekleri güne kadar mühlet ver.” dedi. 17 Bu dileği

kabul edildiğinde de Allah'a yemin ederek maksadını şöyle ifade etti: “Rabbim! Beni azdırmana karşılık, andolsun ki yeryüzünde kötülükleri onlara güzel

göstereceğim, içlerinde ihlâsa erdirilmiş kulların hâriç, onların hepsini azdıracağım.” 18 Bunun üzerine Allah Teâlâ, “Andolsun ki ben de cehennemi seninle ve sana

uyanların tamamıyla dolduracağım.” 19 diyerek ilâhî hükmünü bildirdi. Böylece Hz. Âdem'in şahsında ortaya çıkan ve sonu şeytana uyanlar için

cehennemde, 20 Rabbinden sakınanlar için cennette 21 bitecek olan, insanoğlu ile şeytanın amansız mücadelesi başlamış oldu.

Allah Teâlâ, Hz. Âdem'i yarattığında kıyamete kadar kuşaklar boyunca devam edecek olan zürriyetini ona gösterdi. Hz. Âdem, zürriyeti içerisinde yüzü

parlayan bir kişi gördü ve “Bu hangi oğlumdur?” dedi. Cenâb-ı Hak, “Oğlun Dâvûd'dur.” buyurdu. “Ömrü kaç yıldır?” diye sorunca, “Altmış yıl.” cevabını aldı.

Bunun üzerine Hz. Âdem, “Yâ Rabbi, onun ömrünü artır!” diye ricada bulundu. Ancak Yüce Rabbimiz, “Olmaz, ama sen kendi ömründen artırırsan olabilir.”

buyurdu. Böylece Hz. Âdem, bin yıl olarak takdir edilmiş ömründen Hz. Dâvûd'a kırk yıl hibe etti. Allah Teâlâ da buna melekleri şahit tutarak bir anlaşma

yazdırdı. 22

Hz. Âdem'e her şeyin ismini öğreten Allah Teâlâ, onun yaratılışındaki hikmeti anlamaları için meleklere eşyayı göstererek, “Eğer doğru söylüyorsanız bana

şunları isimleriyle bildirin.” diye emir buyurdu. Melekler, “Seni bütün

eksikliklerden uzak tutarız. Senin bize öğrettiklerinden başka bizim hiçbir bilgimiz yoktur. Şüphesiz her şeyi hakkıyla bilen, her şeyi hikmetle yapan sensin.” diyerek

âcizliklerini itiraf ettiler. Akabinde Âdem (as), Allah Teâlâ'nın buyruğu üzere, eşyanın isimlerini onlara söyleyince 23 âdemoğlunun yaratılışındaki hikmet,

onu meleklerden ayıran bilgi ve marifet olarak ortaya çıkmış oldu.

Hz. Âdem'i yarattıktan sonra, kendisinden, huzur bulsun diye eşini 24 yani Havva validemizi yaratan Allah Teâlâ, şöyle buyurdu: “Ey Âdem! Sen ve eşin

cennete yerleşin, orada dilediğinizden bolca yiyin ve (fakat) şu ağaca yaklaşmayın, (yoksa) zalimlerden olursunuz.” 25 “Ey Âdem! Şüphesiz bu (şeytan) sana ve eşine

düşmandır. Sakın ola sizi cennetten çıkarmasın, sonra bedbaht olursun!” 26

Diğer taraftan şeytan hemen işe koyulup, kendisinin sadece öğüt verdiğine yemin ederek 27 onlara vesvese vermeye başladı. “Ey Âdem! Sana sonsuzluk

ağacını ve yok olmayacak saltanatı göstereyim mi?” 28 “Rabbiniz size bu ağacı, melek olursunuz ya da ebediyen (burada) kalırsınız diye yasakladı.” 29 diyen şeytan

bu asılsız sözlerle onların ayaklarını kaydırdı. 30 O ağaçtan tattıklarında, avret yerleri kendilerine göründü ve hemen cennet yapraklarıyla örtünmeye

başladılar. Allah Teâlâ da onlara şöyle nida etti: “Ben size bu ağacı yasaklamamış mıydım? Ve size, 'Kesinlikle, şeytan apaçık düşmanınızdır.' dememiş miydim?” 31

“Birbirinize düşman olarak inin, yeryüzünde bir vakte kadar barınak ve nasibiniz var.” 32

İşte bu ilâhî ferman ile başlayan âdemoğlunun dünya hayatındaki yolculuğu, kıyamete kadar devam edecek olan bir imtihan hâlini aldı. Bu arada kendi

hatasının farkına varan Hz. Âdem, Rabbinden öğrendiği bazı sözleri söyleyerek eşiyle birlikte, “Rabbimiz, biz kendimize zulmettik, şayet sen bizi bağışlamaz ve

bize acımazsan mutlaka hüsrana uğrayanlardan oluruz.” 33 diye tevbe etti. Çok bağışlayıcı ve çok merhametli olan Allah Teâlâ da hemen tevbesini kabul

etti. 34 ve şöyle buyurdu: “Hep beraber inin oradan, benden size bir yol gösterici gelir de kim ona uyarsa onlara korku yoktur ve onlar üzülmeyeceklerdir, dedik.

İnkâr eden ve âyetlerimizi yalanlayanlarsa işte onlar cehennem ehlidir, orada kalıcı olacaklardır.” 35

Dünyadaki yaşantıları sırasında Hz. Havva, her batında ikiz, bir erkek ve bir kız olmak üzere toplam kırk çocuk doğurdu. 36 Hz. Âdem çocuklarından her

bir erkeği farklı batından bir kız ile nikâhladı ve âdemoğlu çoğalmaya başladı. Allah Teâlâ da ona uzun bir ömür bahşettiği için kendi neslinden binlerce

kişiyi gördü. 37 Hz. Âdem, çocukları arasında birtakım kötülüklerin ortaya çıktığına da şahit oldu. Bunlardan ilki ise Kâbil'in

Hâbil'i öldürerek başlattığı ve her tekrarlandığında Kâbil'in de günahından nasibini alacağı cinayet suçu 38 oldu.

Yeryüzünde yaşadığı sırada, Allah Teâlâ, Hz. Âdem'e, “Benim bir mukaddes mekânım var. Git, orada benim için bir ev inşa et, sonra, meleklerimin arşımı nasıl

tavaf ettiğini gördüysen sen de öylece orayı tavaf et ki senin ve evlâdından bana itaat edenlerin (ibadetlerini) kabul edeyim.” diye vahyetti. 39 Hz. Âdem, bu kutsal

mekâna yaptığı Beytullah'ın inşasını bitirdiğinde bir melek gelerek onu Arafat'a çıkardı ve haccın bugün bile yapılagelen aşamalarını gösterdi. 40 Bundan

sonra Hz. Âdem kırk defa haccetti. 41

Nihayet Hz. Âdem'in ömrü dolmuş, ölüm meleği Azrail yanına gelmişti. Hz. Âdem, “Ömrümden daha kırk yıl kalmamış mıydı?” diye sordu. Melek, “Onu oğlun

Dâvûd'a vermemiş miydin?” 42 diyerek yaşananları hatırlattı. Hz. Âdem verdiği sözü unuttuğu için, “Vermedim.” dedi. Allah Teâlâ da ona anlaşmayı gösterdi

ve melekler de bu duruma şahitlik ettiler. 43 Yine de Allah Teâlâ lütfuyla, onun ömrünü bin yıla, Hz. Dâvûd'un ömrünü ise yüz yıla tamamladı. 44 Âdem

(as) ile Rabbi arasında geçen bu konuşmayı nakleden Resûlullah Efendimiz, onun bu tavrının evlâtları tarafından sürdürüldüğünü şöyle ifade etmektedir:

“Âdem reddetti, zürriyeti de reddetti; Âdem unuttu, zürriyeti de unuttu; Âdem hata etti, zürriyeti de hata etti.” 45

Evet, âdemoğlu babası Hz. Âdem'in nisyanını ve hatasını tekrar edip durur, ama unutmaması gereken bir şey var ki o da babasının tevbe edip bağışlandığı

gerçeğidir. Eğer insan, atasının tevbesini de tekrar ederse umulur ki, babası Âdem (as) gibi bağışlananlardan olur. Diğer taraftan Allah Teâlâ da, “Ey

Âdemoğulları! Edep yerlerini kendilerine göstermek için giysilerini soyarak anne-babanızı cennetten çıkardığı gibi, şeytan, sizi de fitneye düşürmesin. Çünkü o ve

kabilesi sizin onları göremeyeceğiniz yerden sizi görürler. Şüphesiz biz, o şeytanları inanmayanların dostu yaptık.” 46 buyurarak insanoğlunu şeytanın hilelerine

karşı uyarmıştır.

Âdem (as) bütün insanlığın nüvesi kılınmıştır, dolayısıyla insanlar onun özellikleriyle donatılmıştır. Bu anlamda tüm insanların eşit olduğunu ve bunu

daima hatırda tutmaları gerektiğini ashâbına bildirmek isteyen Peygamberimiz (sav), câhiliye âdetlerinde olduğu gibi atalarla övünmenin anlamsız olduğuna

işaret etmiş, “İnsanlar Âdem'in çocuklarıdır, Âdem ise topraktandır.” 47 buyurarak hem eşitliği vurgulamış hem de ümmetine tevazuu öğütlemiştir.

Yeryüzündeki ilk nebîdir Hz. Âdem. Allah Teâlâ'nın kendisiyle söyleştiği ilk peygamber... 48 Diğer insanlardan farklı olarak o, bebeklik,

çocukluk gibi dönemler yaşamamıştı. Yetişkin bir insan olarak, sahip olduğu surette 49 topraktan yaratılmıştı. 50 Çok uzun boylu, gür saçlı 51 ve

yakışıklıydı. Nitekim Peygamber Efendimiz cennetliklerin, bir ikram olarak Hz. Âdem suretinde, çok uzun boylu 52 ve fizikî noksanlıklardan arınmış

olarak 53 cennete gireceklerini müjdelemişti. 54

Peygamber Efendimiz, kıyamet sahnesini tasvir ettiği bir konuşmasında, Hz. Âdem'in, Müslümanların bağışlanması noktasında ilk umut olarak

görüldüğünü bize aktarmaktadır. Hadîs-i şerîfe göre kıyamet gününde toplanan insanların sıkıntıları dayanılmayacak seviyeye ulaştığında aralarında

konuşup kendilerine aracı olması için Hz. Âdem'e gitmeyi kararlaştırırlar. Hz. Âdem'e gelerek Allah Teâlâ'nın ona lütfettiği nimetleri hatırlatırlar: “Sen

beşeriyetin atasısın, seni bizzat Allah yarattı, sana ruhundan üfledi, meleklere emretti de sana secde ettiler, seni cennetine yerleştirdi.” diyerek durumlarını arz edip

kendilerine şefaatçi olmasını talep ederler. Âdem (as) ise kendisine konulan sınırı ihlâl edip itaatsizlik ettiği için Cenâb-ı Hakk'ın kendisine çok kızdığını

hatırlatır. “Kendim, kendim!” diyerek kendi derdine düştüğünü söyler ve insanlara Hz. Nuh'a gitmelerini tavsiye eder. 55

Hz. Âdem'den sonra da Şit (as) ve İdris (as) gibi şahsiyetler nübüvvet mührünü taşımışlar, insanları Allah'a ibadet etmeye davet etmişlerdir. Ancak kendisine

ilk risâlet verilen zât, 56 büyük azim ve kararlılık sahibi (ulü'l-azm) 57 peygamberlerden sayılan Nuh (as) olmuştur. 58

Nuh (as) peygamber olarak gönderildiğinde, kavmi içinde kötülüğe engel olmaya çalışan kimse yoktu. 59 Rabbinden aldığı vahiyle tebliğde bulunan Hz.

Nuh, puta tapan ve Allah'a şirk koşan kavmini 60 tevhide çağırdı: “Allah'a ibadet edin. O'na karşı gelmekten sakının ve bana itaat edin ki sizin günahlarınızı

bağışlasın ve sizi belli bir vakte kadar ertelesin.” 61 “Allah'tan başkasına ibadet ve kulluk etmeyin. Doğrusu ben sizin adınıza elem dolu bir günün azabından

korkuyorum.” 62 “Bunlara karşılık sizden hiçbir ücret de istemiyorum, benim ecrim Âlemlerin Rabbi olan Allah'a aittir.” 63 Hz. Nuh'un bu davetine karşılık

kavminin ileri gelenleri, onu ve beraberindekileri küçümseyerek, “Sen de bizim gibi bir insansın ve sana aramızda sadece alt tabakada olanlar uyuyor. Ayrıca sizin

bize bir üstünlüğünüzü de göremiyoruz. Aksine sizin yalan söylediğinizi düşünüyoruz.” 64 dediklerinde, Hz. Nuh, “Ben, bana inananları kovacak değilim, çünkü

onlar Allah'a kavuşacaklardır.” 65 “Hem ben onları kovarsam beni Allah'ın gazabından kim koruyabilir?” 66 “Ben size, 'Allah'ın hazineleri yanımdadır.' demiyorum.

Gaybı da bilemem. 'Ben bir meleğim.' de demiyorum.

Sizin küçümsediğiniz kimseler hakkında, 'Allah onlara asla hayır bahşetmeyecektir.' de diyemem. Allah onların içlerindekini daha iyi bilir. Böyle bir şey söylersem, o

zaman ben gerçekten zalimlerden olurum.” 67 diye cevap verdi.

Hz. Nuh'un bu cevabı karşısında söyleyecek söz bulamayan kavmi, ukalaca bir tavır takınarak, “Ey Nuh! Bizimle haddinden fazla mücadele ettin ve çok ileri

gittin. Eğer doğru söylüyorsan, bizi tehdit edip durduğun azabı getir de görelim.” 68 dediler. Onların bu tutumlarına rağmen vakur duruşunu hiç bozmayan Nuh

(as), “Onu size dilerse ancak Allah getirir, zaten siz de O'nu âciz bırakamazsınız. Sizi azdırmak isterse benim öğüdüm de size fayda vermez. O sizin Rabbinizdir,

sonunda O'na döneceksiniz.” 69 diye karşılık verdi. Değişmeyen azmi karşısında söyleyecek söz bulamayan kavmi, en sonunda, “Nuh bu davadan artık

vazgeçmezsen seni mutlaka taşa tutarız!” 70 deyip onu tehdit etme yoluna gittiler. Kavminin onu yalancılıkla, hatta delilikle suçlaması neticesinde tebliğden

alıkonulan Nuh (as) Rabbine yalvarmaya başladı: “Ben mağlup oldum, yardım eyle!” 71

Dokuz yüz elli yıl kavminin arasında kalan 72 Nuh (as), bu süre zarfında onları ikna edemeyince, çaresiz bir şekilde Rabbine yönelerek şöyle dedi: “Ey

Rabbim, ben kavmimi gece gündüz imana davet ettim, fakat davetim sadece onların kaçışını artırdı. Sen onları bağışlayasın diye kendilerini her davet edişimde,

parmaklarını kulaklarına tıkadılar, örtülerine büründüler, inanmamakta ısrar ettiler, çok kibirlendiler. Sonra onları açık açık davet ettim. Sonra hem açık hem gizli

çağırdım, dedim ki: Rabbinizden bağışlanma dileyin, çünkü o çok bağışlayıcıdır. Size gökten bol bol yağmur versin, sizi mallarla ve oğullarla desteklesin, sizin için

bahçeler var etsin, sizin için ırmaklar var etsin.” 73 Bu şekilde yaptığı tebliği anlatan Hz. Nuh, kavminin kendisine nasıl cevap verdiğini de şöyle arz etti:

“Onlar bana karşı geldiler, malı ve çocuğu kendini azdıran kimseye uydular, büyük büyük tuzaklar kurdular, 'Sakın ilâhlarınızı bırakmayın!' dediler... Ve gerçekten

birçoklarını saptırdılar.” 74 “Artık onlarla benim aramı ayır, beni ve beraberimdeki inananları kurtar.” 75 “Kâfirlerden hiç kimseyi de yeryüzünde bırakma, eğer

bırakırsan kullarını saptırırlar.” 76 Her fırsatta kavmini Allah'a çağırmaya devam eden Hz. Nuh, iman etmiş olanlar dışında inanacak kimse olmadığı

kendisine vahyedilip bir gemi yapma emri verilince 77 halkının gözleri önünde gemiyi yapmaya başladı. O bir taraftan gemiyi inşa ediyor, yanına her

uğradıklarında onunla alay eden müşriklere de, “Bizimle nasıl alay ediyorsanız biz de sizinle öyle alay edeceğiz.” diyordu. 78

Sonunda göğün kapıları sağanak sağanak bir yağmurla açıldı ve yeryüzü pınar pınar 79 kaynayıp taşmaya başladı. 80 Nuh (as), kendisine gelen

emirler doğrultusunda, her canlıdan bir çifti 81 ve sayıları seksen civarında olan 82 iman etmiş bir avuç mümini 83 “Haydi binin, onun yüzmesi de durması da

Allah'ın adıyladır.” 84 diyerek gemiye yükledi. Kendisi de gemiye bindiğinde, beraberindekilerle birlikte Rabbinin öğrettiği duaları bir bir okumaya başladı:

“Bizi zalimlerden kurtaran Allah'a hamdolsun. (Allah'ım) beni bereketli bir yere indir, muhakkak sen barındıranların en hayırlısısın.” 85 Bu yakarışları üzerine,

çağrıya icabet edenlerin en yücesi, duasını kabul ederek onu ve ailesini 86 boğulmaktan o dolu gemi ile kurtardı. 87

Gemi, dağ misali dalgalar arasında onları götürürken Nuh (as) uzakta duran ve kendisine inanmayan oğluna: “Yavrucuğum bizimle bin gemiye, inkâr edenlerle

beraber olma!” diye seslendi. Oğlu, “Beni sulardan koruyacak bir dağa sığınacağım.” diye cevap verince, Nuh (as), “Bugün, acıdığı kimseler dışında Allah'ın

azabından kurtulacak yoktur.” dedi. Tam o sırada bir dalga gelip aralarına girdi ve oğlu da boğulup gidenler arasına karıştı. 88 Oğlunun boğulmaya mahkûm

olduğunu fark eden Nuh (as), “Yâ Rabbi, oğlum ailemdendir.” 89 diyerek onun kurtulmasını talep edecek oldu. Bunun üzerine Cenâb-ı Hak, “Ey Nuh, o senin

ailenden değil! O(nun yaptığı) iyi olmayan bir iş. Bu yüzden bilmediğin bir şeyi benden isteme!” 90 buyurarak iman bağıyla birbirine tutunmanın daha önemli

olduğuna dikkatleri çekti. Düşüncesinin kusurlu olduğunu anlayan Nuh (as), “Yâ Rabbi! Bilmediğim bir şeyi istemekten sana sığınırım. Şayet beni bağışlamaz ve

esirgemezsen hüsrana uğrayanlardan olurum.” 91 diyerek hemen tevbe etti. Aslında ailesinde ona iman etmeyen tek kişi, oğlu değildi. Hz. Lût'un karısıyla

birlikte, kâfirlere misal olarak gösterilen eşi de onun sözünü dinlemedi. Bir peygamber eşi olmasına rağmen, ona ihanet etti. Neticede Nuh (as), ne şirkte

ısrar eden oğluna ne de kendisine ihanet eden karısına Allah'tan gelen azabın ulaşmasına mani olabildi. 92

Tufan o kadar dehşetliydi ki gemiye binenlerin dışında hiç kimsenin kurtulma ihtimali yoktu. Bu durumu Allah Resûlü (sav) şöyle anlatıyordu: “Yollar

sularla dolmaya başladığında bir anne, canından çok sevdiği yavrusu için endişelenmişti. Hemen yavrusunu alıp bir dağa doğru yola koyuldu. Dağın üçte birine kadar

tırmandı. Aralıksız yükselen sular oraya ulaştığında tırmanmaya devam etti ve dağın üçte ikisine kadar çıktı. Sular oraya da geldiğinde dağın zirvesine kadar kaçtı.

Nihayet oraya da gelen sular, boğazına kadar yükselince, biricik yavrusunu eliyle başının üstüne kaldırdı ve sel onları alıp götürünceye kadar onu yukarıda tuttu.” Bu

olayı anlatan Resûlullah Efendimiz sözlerini şöyle tamamladı: “Şayet Allah Teâlâ, Nuh kavminden birisine merhamet edecek olsaydı, işte bu bebeğin annesine

merhamet ederdi.” 93

Nihayet yeryüzü kendisini kirleten şirkten arındığı zaman yüce ferman geldi ve “'Ey yer, yut suyunu ve ey gök, tut suyunu!' (Bu emir üzerine) sular çekildi ve
hüküm yerine getirildi. Gemi Cudi (dağı) üzerine yerleşti.” 94 ve “Ey Nuh, sana ve beraberindeki ümmete tarafımızdan (bahşedilen) selâmet ve bereketle in gemiden.”
denildi. 95 Receb ayının onuncu gününde başlayan zorlu yolculuk, tam altı ay sonra Muharrem ayının onuncu gününde yani âşûrâ gününde tamamlanmış
oldu. Hz. Nuh ve beraberindekiler de Allah'ın bu nimetine şükretmek için o gün oruç tuttular. 96 Çünkü Nuh (as) her fırsatta çokça şükreden bir kul idi. 97
Tufandan sonra Hz. Nuh ve yanında bulunanlar kendilerine evler yaparak yeniden yeryüzüne yerleştiler. 98 Ancak o insanlardan sadece Hz. Nuh'un
zürriyyeti yani üç oğlu ve üç gelini geriye kaldı. 99 Böylece bütün âlemler içinde Allah'ın kendisine selâm ettiği Nuh (as), 100 Hz. Âdem'den sonra insanların
ikinci atası oldu.
Daha önce zikrettiğimiz kıyamet sahnesini anlatan hadisin devamında Resûlullah Efendimiz, insanların Hz. Âdem'in tavsiyesine uyarak Hz. Nuh'a müracaat
ettiklerini anlatır. İnsanlar ona, “Sen yeryüzü halkına gönderilen ilk resûlsün ve Allah seni 'şükreden bir kul' olarak niteledi.Rabbinin katında bize şefaatçi olmaz
mısın?” dediklerinde, Hz. Nuh kavmi aleyhine yaptığı duayı hatırlatarak “Kendim, kendim!” diye kendi telaşına düştüğünü belirtir ve Hz. İbrâhim'e
gitmelerini tavsiye eder. 101
Hz. Nuh'tan yüzyıllar sonra, insanlığa hidayet rehberi olarak gönderilen Peygamberimiz (sav) de, arkadaşının insanlar arasındaki asaleti gözetmediğine dair,
kibirli bir şekilde şikâyette bulunan bir kişiye öğüt vermek için, Hz. Nuh'un iki dünya saadetine ulaştıracak vasiyetini şöyle hatırlattı:
“Vefat vakti geldiğinde Allah'ın peygamberi Nuh (as) iki oğlunu çağırdı ve dedi ki: 'Size kısaca şu vasiyeti yapıyorum. Size iki şeyi emrediyorum ve iki şeyi
yasaklıyorum: Allah'a ortak koşmayı ve kibirlenmeyi yasaklıyorum. 'Lâ ilâhe illâllâh' demeyi emrediyorum. Çünkü gökler yer ve bu ikisi arasında bulunanlar bir
kefeye, lâ ilâhe illâllâh diğer kefeye konsa onlardan ağır gelir. Gökler ve yer bir halka olsalar da lâ ilâhe illâllâh onların üzerlerine konsa, onları çatlatır ya da kırar.
Size 'sübhânallâhi ve bihamdihî' demeyi de emrediyorum. Çünkü bu her şeyin duasıdır ve her şey bununla rızıklandırılır.'” 102

BLOG ANA SAYFA

HADİSLERLE İSLAM ANA MENÜ

HADİSLERLE İSLAM CİLT 6

HADİSLERLE İSLAM CİLTLERİN KAYNAKLARI